Dag 10, maandag 21 mei
Om kwart voor negen vertrekken we uit Bourtange en varen we via het Bourtange kanaal naar het Ruiten Aakanaal. Het is een dag met vijf sluizen en vijf bruggen die we allemaal zelf moeten bedienen. Sommige zijn automatisch, dan hoef je alleen maar op een paar knoppen te drukken. Andere zijn half automatisch, dan moeten de slagbomen met de hand en gaat de brug en de sluis op de motor. Weer andere zijn volledig hand bediend, dan moet ook de brug met de hand open gedraaid worden. Af en toe doen we er drie kwartier over om door een sluis te komen.
Annelies en Pinky
Om half twee stoppen we bij de brug van Ter Wisch voor de lunch. Na de lunch opent Annelies de brug, maar als we er door zijn, wil de “brug open” knop” niet terug in de oorspronkelijke stand en daardoor werkt de “brug dicht” knop niet. Annelies belt het 06 nummer dat op de brug staat en het is niet te geloven, maar binnen tien minuten arriveert er een monteur. Die lost het probleem snel op en we kunnen weer verder. Omdat de monteur toch zijn controleronde wil doen, rijdt hij tot Ter Apel met ons mee en bedient de laatste sluis en de resterende bruggen voor ons, zodat we door kunnen varen.
Met de monteur
Om vier uur meren we af in het centrum van Ter Apel. De Jumbo is dichtbij en we gaan eerst boodschappen doen voor de komende dagen. Even later komt nicht Jitske met twee dochters gezellig op bezoek. Zij wonen in Emmen, dicht bij Ter Apel.
Het centrum van Ter Apel
Het was een dag van hard werken voor brugwachter en sluismeester Annelies en haar assistent Pinky. Snel ging het niet, want we hebben zeven uur gedaan over 20 km. Maar we zijn wel in Ter Apel. Morgen kunnen we Duitsland in. Tenminste ………? Dan moet het Haren-Rütenbrock Kanal wel open zijn. Dat horen we morgenochtend om acht uur.
Dag 11, dinsdag 22 mei
De brugwachter van Ter Apel komt vertellen dat het kanaal open is. We kunnen Duitsland in. We vertrekken om kwart over negen en gaan over het Ter Apel Kanaal richting de Duitse grens. We varen het Haren-Rütenbrock Kanal op en gaan bij “Schleuse 4” de Nederlands Duitse grens over.
We verlaten Nederland
Het Haren-Rütenbrock Kanal is een kanaal van 15 km en loopt van Ter Apel in Nederland naar Haren in Duitsland. Het is de belangrijkste verbinding tussen Noord Nederland en de Duitse Kanalen. Er zijn vier sluizen die geen naam hebben, maar genummerd zijn van 1 t/m 4. Omdat het kanaal een paar dagen dicht geweest is, denken we dat het vandaag druk zal zijn. Dat viel reuze mee, al heb ik wel meer boten gezien dan in de hele eerste week. Vanaf “Schleuse 3” varen we samen op met een andere boot.
Om kwart voor twaalf liggen we stil voor “Schleuse 2”. Het onderhoud is toch nog niet helemaal klaar en we moeten wachten tot half één. Om kwart over één liggen we weer stil. Een brug gaat niet open. We horen dat er een elektriciteitstoring is en dat er een monteur onderweg is. Wij gebruiken deze verplichte pauze om te lunchen. Een monteur zien we niet, maar om kwart voor drie kunnen we toch verder.
Om half vier gaan we bij Haren door “Schleuse 4” en varen we linksaf het Dortmund-Ems Kanal op. De gaskraan mag open. Na dagen van maximum snelheden van vijf of zes kilometer per uur mogen we ineens 12 kilometer per uur varen. Het duurt dan ook niet lang of we komen bij sluis Hilter, een enorme sluis als je die vergelijkt met de sluizen van de Groningse kanalen.
Het Dortmund-Ems Kanal lijkt meer op een rivier dan op een kanaal. Geen lange rechte stukken, maar vriendelijk kronkelend door het fraaie landschap.
Om kwart voor vijf varen we de vriendelijke haven van Lathem binnen. Het is warm en we zetten de stoelen aan de rand van het kanaal. Er is walstroom en ik draai een witte was. Annelies en ik fietsen naar het dorp en drinken op een terras een heerlijk koel Duits pilsje.
De was in Lathen aan de lijn
Als we terug komen bij de boot, hebben Pink en Egbert de stoelen op de wal gezet. We eten buiten met uitzicht op het Dortmund Ems Kanal.
Aan wal eten
Dag 12, woensdag 23 mei
We vertrekken om negen uur en gaan vanuit de haven het Dortmund Ems Kanal op. Om half negen liggen we voor de sluis van Dühte en horen dat we moeten wachten op een vrachtschip. Wat later zien we de Theodor aankomen en kunnen we de sluis in. Ik heb nog nooit zo’n vreemde sluis gezien. De sluiswanden zijn van gras in plaats van beton of damwand en er zij behalve een paar palen geen mogelijkheden om vast te maken. Na de sluis varen we een paar kilometer verder achter de Theodor het Küstenkanal op. Om half twaalf zijn we bij de sluis in Dörpen. De Theodor kan er meteen in, maar wij moeten wachten. Deze sluis is korter dan de vorige en we passen er niet meer bij. We liggen aan de wachtsteiger en krijgen gezelschap van de Ahrend, een Nederlandse boot die via een andere route dan ik, ook naar Berlijn gaat.
We naderen Surwold, de geplande stopplaats voor vandaag. Het is pas één uur en we besluiten om door te varen naar Oldenburg. Het Küstenkanal is 68 km lang met lange rechte stukken en dicht begroeide oevers, waardoor er weinig te zien is. Na Surwold zijn er geen overnachtingsmogelijkheden meer. Dat betekent 55 km doorvaren met een gemiddelde van 11 km/uur.
Halverwege zien we een zwarte bal in het water liggen. Het blijkt een grote ronde stootwil te zijn. We maken er een soort “man over boord” oefening van. Ik draai midden op het kanaal een rondje met de boot en Annelies en Egbert halen de bal met behulp van de pikhaak aan boord.
Om half zeven zijn we door de sluis van Oldenburg en om kwart over zeven liggen we in de haven van de OYC, die dicht bij de “Altstadt” ligt. Een grote supermarkt in de buurt is nog open en Annelies en Pinky gaan inkopen doen.
Het was een lange vaardag, 81 km in 9 uur. Maar we zijn in Oldenburg en kunnen morgen genieten van een vrije dag met mooi weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten